CAREGiver Mike

Interview CAREGiver Mike: Voor iemand met dementie is het fijn om iets te doen wat ze kennen, dan is de verwarring even voorbij en ontstaat er een maatjesgevoel.

Sinds wanneer werk je bij Home Instead?

Sinds 2013 werk ik bij Home Instead als CAREGiver. Home Instead Nijmegen was toen in oprichting. Via mijn netwerk hoorde ik over deze vacature. Hiervoor heb ik nooit iets in de zorg gedaan. Wel heb ik als projectleider vanuit een woningcorporatie zorggebouwen ontwikkeld. Dit is de andere kant van de toonbank zullen we maar zeggen.

Deze functie kwam op mijn pad en intrigeerde mij. Het geef mij vrijheid want het is geen volledige baan. Naast dit werk word ik nog wel eens als adviseur gevraagd. Het werk is per klant verschillend, dat spreekt mij zo aan. Je sluit echt aan bij de behoefte en voorkeuren van de klant. Momenteel heb ik 8 klanten Sommige heb ik al een paar jaar, sommigen heb je maar voor even, het wisselt. Bij iedereen ben ik minimaal 1,5 uur. Maar soms ook wel meer dan 4 uur.

Wat doe jij tijdens een werkdag bij Home Instead?

Het ligt aan de klant waar ik ben wat we doen, dat pas ik aan. Zo ga ik met sommige klanten wandelen of naar een museum. Voor anderen doe ik de administratie. Dat is heel breed. Ik controleer of betalingen zijn gedaan en lees de post. Je ziet dat mensen die wat ouder zijn soms minder alert zijn en zich iets kunnen laten aansmeren, bijvoorbeeld een abonnement. Daar heb ik helaas veel ervaring mee. Gelukkig heb ik er veel plezier in om gehakt te maken van deze bedrijven. Heeft een klant opeens een nieuwe energieleverancier, daar moet je dan iets mee. Dan zijn er blijkbaar twee aardige dames aan de deur geweest en voor je het weet zet de klant zijn of haar handtekening. Zo werkt dat natuurlijk niet. Er was ook een klant met een abonnement op speelgoedautootjes die elke maand werden toegezonden. Daar ga ik meteen achteraan. Het uitzoeken wie je precies moet hebben en het dan af te handelen, dat geeft mij veel voldoening. Ik vind het sneu, mensen zijn kwetsbaar omdat ze zelfstandig wonen. Ik zie het echt als mijn taak om dit zo snel mogelijk te regelen voor de klant.

Voor iemand met dementie is het fijn om iets te doen wat ze kennen, dan is de verwarring even voorbij en ontstaat er een maatjesgevoel.

Met één van mijn klanten ga ik elke donderdag naar de vuilstort. Zijn vrouw is het huis wat aan het opruimen. Hij is dementerend, samen gaan we dan de troep wegbrengen. IJzer bij ijzer, glas in de glasbak. Dan hebben we gelijk een activiteit. Ik zou niet met hem naar een museum kunnen, maar zo hebben we wel beweging en zijn we samen bezig. Ik vind het leuk om een activiteit te kiezen waar de achterblijver ook iets aan heeft. We halen bijvoorbeeld ook wel eens viooltjes bij het tuincentrum. Het heeft extra meerwaarde als de partner van de klant er ook iets aan heeft.

Met andere klanten ga ik naar het museum of lekker wandelen. Eén mevrouw kwam altijd graag in een theetuin. Zij was echt een fenomeen. Maar in die theetuin wilde mevrouw dan graag bloemen plukken. Het werd gedoogd door de medewerkers, dat is dan weer mooi. Een gewone activiteit ondernemen is ook altijd leuk. Voor iemand met dementie is het fijn om iets te doen wat ze kennen, dan is de verwarring even voorbij en ontstaat er een maatjesgevoel. Zo ga ik bijvoorbeeld samen met een mevrouw naar de glasbak. Het duurt vier keer zo lang maar met aanwijzingen kan zo iemand het dan wel, dan zijn ze ook nuttig bezig. Daar streef ik altijd wel naar.

Door ervaring ben ik wel altijd alert. Denk bijvoorbeeld aan een weg die schuin omlaag loopt. Daar denk je normaal niet bij na maar bij iemand met dementie ontbreekt een natuurlijke rem. Als jij een vals plat afloopt houd je je in. Maar mensen die dementeren moet je echt vasthouden door bijvoorbeeld een arm te geven, anders gaan ze versnellen. Met alle gevolgen van dien.

Ik ben vooral gematched aan mensen waar ik een praatje mee houd, erop uit ga of de administratie doe. Ieder heeft zijn eigen specialiteiten. Ik probeer altijd te bereiken dat we maatjes zijn. Als er geen klik is dan maken we een nieuwe match.

Waar geniet je van tijdens je werk?

Tijdens mijn werk maak ik echt contact met mensen. Een keer was ik bij een meneer, niet echt een prater, maar hij woonde in een architectonisch interessant huis. We kregen een heel interessant gesprek over de architectuur. Ik haal er zelf ook iets uit, het krijgt iets wederzijds. Ik vind het niet erg om alleen te geven, maar het is leuker als maatjes.

Het is genieten om tijdens mijn werk een museum te mogen bezoeken met iemand. Vooral omdat iemand met dementie een museum toch weer anders ervaart. Ik ging met een mevrouw naar museum het Valkhof. Ze kon niet praten maar wel aangeven wat ze interessant vond. Elke keer dat we gingen vond ze dezelfde dingen interessant. Dat is voor mij een bewijs dat mensen  die dementeren niet alleen de weg kwijt zijn, maar nog duidelijk voorkeur kunnen hebben. Het heeft zin om naar een museum te gaan en de beeldende kunst met haar te bekijken. Daar was ze voor de dementie ook al in geïnteresseerd en dat is niet weg.

Verrek, dit is een wereld waar ik anders niet gekomen zou zijn.

Ik leer ook bij. Er was iemand die was actief in de cactus vereniging. Dat was niet per se iets voor mij. Maar dan gingen we samen naar het tuincentrum en bekeken we alle cactussen. En dan denk ik: verrek, dit is een wereld waar ik anders niet gekomen zou zijn. En bij alle cactussen ontstonden dan weer leuke gesprekken.

Wanneer ben je trots op je werk?

Ik ben trots als ik met iemand echt de klik kan maken. Dat je samen iets doet. Als je samen naar de vuilstort bent geweest en je rijdt terug naar huis dan heb je samen een klus geklaard, dat zijn de leuke momenten.

Wat heb je meegemaakt en zal je nooit meer vergeten?

Bij een man die inmiddels is overleden heb ik een rol vervuld in zijn afscheid. Dit werd mij nadrukkelijk gevraagd door een dominee die hem met sterven begeleidde. Vlak voor zijn overlijden ben ik met hem op bezoek geweest bij een aantal plaatsen uit zijn verleden. Ik had een rolstoel voor hem geregeld en toen hebben we samen een aantal plekken en huizen voor het laatst bezocht. Ik kon goed met hem praten. Het afscheid was heel bijzonder. Hij had weinig familie. Er was tijdens het afscheid een vrijwilligster en een verpleegkundige. Soms is er bij mensen in het leven zoveel gebeurd. Als iemand overlijd dan kan je niets meer vragen of herstellen, dat is zo zonde.

Wat doe je naast je werk?

De dingen die ik met klanten doe sluiten aan bij wat ik zelf ook graag doe: beeldende kunst kijken, naar een galerie of museum. Het meeste wat ik thuis aan de muur heb hangen is abstract, non-figuratief. Mijn hele huis hangt vol met prenten, schilderijen en tekeningen. Wandelen doe ik ook graag, maar dat doe ik dan alleen met klanten.

Ik zit in een paar film groepjes, daar regel ik dingen voor. Na het kijken van de film bespreken we de film. Ook doe ik wel eens mee met een koor, een scratch concert. Dan ga je de hele dag oefenen en is er ‘s avonds een uitvoering. Ik luister graag muziek, mijn smaak is heel breed.

Drie jaar geleden ben ik opa geworden van het kind van mijn oudste dochter. Mijn kleinkind zie ik elke week wel een dag, we wonen allebei in Nijmegen. Ook mijn vader zie ik vaak. Hij is inmiddels 94 jaar. Ik help hem als mantelzorger. Hij woont ook in de buurt. We gaan samen naar concerten, maar wandelen bijvoorbeeld gaat niet meer. Ik heb een druk leven, mijn vrienden klagen wel eens dat ze mij te weinig zien.

Als ik 66 ben mag ik met pensioen. Maar ik ga gewoon door hoor, het levert ook in immaterieel opzicht nog wat op.