Altijd die mooie lach als ik er ben!

“Aan de kassa van de supermarkt zijn ze wat traag en onhandig, aan het buffet kunnen ze niet besluiten wat te nemen, het opgegeven bedrag verstaan ze niet en ze hebben de ingeroeste gewoonte met kleingeld te betalen. Het is best wel typerend voor ouderen.”

Ik heb meestal geen haast en het ergert me helemaal niet. Het vertedert me zelfs regelmatig. Sinds een klein jaar ben ik, Eva, werkzaam als CAREGiver bij Home Instead Thuisservice Breda en kom ik bij verschillende klanten in thuis.

Als de dame, die ik nu het langste begeleid, na ons wekelijkse bezoek aan de kapper een ouderwets shawltje om haar hoofd bindt vanwege de wind of de dagen erna een haarnetje omdoet als ze naar buiten gaat, krijg ik een glimlach op mijn gezicht. De mooie gewoonten van ‘vroeger’ halen bij mij ook veel herinneringen terug. Als ze in de supermarkt erachter komt dat het boodschappenbriefje nog thuis op tafel ligt of als ze geen geld in haar portemonnee heeft gestopt, of de portemonnee überhaupt vergeten is, geeft mij dit een sentimenteel gevoel. Ik herken ook wel wat, van mijn chaotische zelf, in mijn klant. Ik ondersteun mevrouw bij de dingen die zelfstandig minder goed lukken, bied haar een luisterend oor en de nodige afleiding. Aan het einde van mijn bezoek, laat ik haar met een lach op haar gezicht achter. Dit is zo fijn aan CAREGiver zijn. De match met de klant moet goed zijn, het opbouwen van vertrouwen en de relatie is belangrijk en hiermee maak ik echt het verschil in het leven van mijn klanten.

Mijn mannelijke klant draagt sleetse ribfluwelen broeken en colberts, komt uit de randstad en rookt. Deze lieve klant heeft in de oorlog een roerige jeugd meegemaakt. Hij is echter niet verbitterd, maar zit vol verhalen. Hij was tot voor kort een gevierd muzikant en heeft met zijn band over de wereld getoerd. Lachende ogen als hij de verhalen met mij deelt. Dat hij achter een rollator loopt of zelf niet meer kan autorijden naar zijn bridgeclub, zíe ik niet eens. Ik kan niet anders dan veel respect voor ‘mijn’ oude mensen hebben. Hij wilde geen hulp en hield alles af. Logisch ook, want het voelt vaak als een stukje van de onafhankelijkheid inleveren als je ouder wordt. Ik vind het juist belangrijk om klanten weer een stukje regie terug te geven. Wat is er nu fijner dan zelf weer je boodschappen te kunnen doen, omdat iemand met je mee gaat. Of wanneer iemand even meekijkt in de administratie om uitleg te kunnen geven bij de zoveelste moeilijke brief. Ze wonen zelfstanding, maar zijn vaak de hele dag alleen. Eenzaam, ook al komt op meerdere malen per een dag iemand kort langs om te checken of ze hun medicijnen innemen. Het is fijn dat ik meer dan dat kan geven aan mijn klanten, door er écht voor ze te zijn en ik de tijd en aandacht voor hen heb.

Mijn andere klant, 96 jaar, huilde tijdens mijn eerste bezoek. Ze vindt de eenzaamheid verschrikkelijk! Kinderen wonen ver weg of hebben een druk leven… Ze verlangt naar de dood en vindt het wachten te lang duren. Ze is moe, zegt ze. Toch maken we elke keer samen een wandelingetje en geniet ze van de buitenlucht. De senioren die ik begeleid tonen aan mij altijd graag hun dankbaarheid. Ik kan met ze lachen, ze troosten of serieus luisteren naar hun levensverhaal. Ze kijken uit naar mijn bezoekjes. Het plezier is altijd wederzijds. En mij geeft het zoveel voldoening. Altijd die mooie lach als ik er ben!