Agressie en woede

Zelfs op het allerlaatste moment probeerde mijn vader iedereen nog aan het lachen te maken. Maar hij werd echt agressief als je hem iets opdrong wat hij niet wilde, vooral als het ging om zijn persoonlijke hygiëne. Dat iemand anders hem moest helpen om te douchen en met zijn incontinentie, was een inbreuk op zijn natuurlijke waardigheid en ontnam hem het laatste beetje onafhankelijkheid dat hem nog restte. Het laatste jaar werd het steeds moeilijker om hem andere kleding aan te doen, hem te scheren of te douchen. We dachten er zelfs aan om hem voortaan maar op bed te wassen omdat hij anders erg veel weerstand bood onder de douche. Toen hoorden we van een andere mantelzorger hoe zij met muziek haar partner rustiger had kunnen krijgen. Ik zong voortaan voor hem om hem tijdens de persoonlijke hygiëne inderdaad rustiger te laten worden. Hij hield vroeger van de Beatles, dus zong ik zijn favoriete liedjes van hen en zocht oogcontact om hem mee te laten zingen, dit leidde af en daardoor werd hij rustiger. Toen de dementie erger werd, kon hij zich steeds moeilijker op meer dan één ding concentreren en was muziek een prima afleidingstactiek. Voor mijn vader zorgde muziek echt voor gemoedsrust.

Het leven als mantelzorger van iemand met dementie is soms een proeve van geduld en toewijding, van liefde en vergeving, van een lach en een traan.